Η Θεσσαλονίκη, ιδρύθηκε ως αστικό κέντρο το 315 π.Χ. από τον Κάσσανδρο, στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος της έδωσε το όνομα της αδελφής του Μεγάλου Στρατηλάτη. Από την εποχή της ίδρυσής της, αποτέλεσε μια πόλη ακμάζουσα, πολυπολιτισμική, που αξιοποίησε τη στρατηγική θέση της, με το λιμάνι της, ως πύλη εισόδου στα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη.

Με τη διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αποτέλεσε μια από τις υποψήφιες πρωτεύουσες του Ανατολικού τμήματος. Η επιλογή του Βυζαντίου τελικά, της έδωσε τον τίτλο της “συνβασιλεύουσας”. Αποτέλεσε σημαντικό διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο, ενώ ταυτόχρονα παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη στον πολιτισμό και τις τέχνες. Ο 14ος αιώνας βρίσκει τη Θεσσαλονίκη στη μεγαλύτερη ακμή της και για αυτό χαρακτηρίζεται “χρυσός αιώνας της Θεσσαλονίκης”.

Η ένταξη στον κορμό του Ελληνικού κράτους το 1912 οδήγησε σε πολλές μεταβολές του πληθυσμού της. Ένα πρώτο μεγάλο κύμα προσφύγων κατέφθασε το 1915. Μετά την απελευθέρωσή της από τους Οθωμανούς, το 1912, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της ζούσε στη φτώχεια. Το ενεργό, παραγωγικό δυναμικό της ήταν κυρίως εργάτες. Υπήρχε ωστόσο και η τοπική ελίτ, η οποία ασχολούνταν κυρίως με το εμπόριο και τα γράμματα.
Η πόλη διέθετε ανέκαθεν πλούτο προϊόντων. Ψάρια και θαλασσινά από το Θερμαϊκό και το Αιγαίο. Φρούτα, λαχανικά και σιτηρά από τις πλούσιες πεδιάδες, που την περιέβαλλαν. Αμπέλια, τα οποία έδιναν γενναιόδωρα κρασιά και αποστάγματα. Ζώα και τυροκομικά από την κτηνοτροφία, που αναπτύσσονταν στα γύρω ορεινά, ενώ στο λιμάνι κατέφθαναν μπαχαρικά, ανατολίτικες λιχουδιές και οτιδήποτε άλλο, δεν διέθετε η πόλη. Η γαστρονομία ήταν και είναι κουλτούρα στην πόλη αυτή και είχε πάντα μια έντονη ηδονιστική προσέγγιση, που μάλλον αποδίδεται στον ανατολίτικο χαρακτήρα της.

Σύμφωνα με τον αστικό μύθο οι πιο σατανικές μελιτζάνες στην ιστορία του κόσμου, ήταν αυτές, που τηγάνιζε η νοικοκυρά στο προσφυγόσπιτο, στην πλατεία Μουσχουντή, στην περιοχή της Ολυμπιάδος, στις 5 Αυγούστου 1917, από τις οποίες προκλήθηκε η μεγάλη πυρκαγιά. Συντέλεσε βέβαια και ο δυνατός άνεμος, ο γνωστός Βαρδάρης, που φυσούσε τη μέρα εκείνη και εξαιτίας του η φωτιά εξαπλώθηκε και έμελλε να κάψει ολόκληρο το κέντρο της πόλης, αφήνοντας άστεγους 70.000 κατοίκους.
Αποτέλεσε αφορμή ωστόσο, για να φτιαχτεί μια πόλη με σωστή πολεοδομία και κτήρια μοναδικά, πολλά από τα οποία διασώζονται μέχρι σήμερα. Ανάμεσα σε αυτά, η αγορά Μοδιάνο, ένα κόσμημα, και τότε και σήμερα, καθώς και το γειτονικό Καπάνι, που μετά την πυρκαγιά σχεδιάστηκε και ανακατασκευάστηκε.
Λίγο πιο πέρα τα Λαδάδικα, τα οποία γλίτωσαν από τη φωτιά του ’17, ήταν το μέρος, όπου κατοικούσαν πολλοί Εβραίοι και άνθησε κυρίως το χονδρικό εμπόριο τροφίμων και ειδικά ελαίων.
Πάνω από την Τσιμισκή, στην πλατεία Εμπορίου, βρίσκονταν τα Μπαχαράδικα, μικρά εμπορικά καταστήματα που πουλούσαν κυρίως μπαχαρικά και βότανα, καθώς και άλλα “εδώδιμα και αποικιακά”.

Στα δύσκολα σημεία της ιστορίας της σίγουρα ανήκει ο αφανισμός των Εβραίων το 1940, η Γερμανική κατοχή, αλλά και ο Εμφύλιος στη συνέχεια, περίοδος, που η πόλη έχει να επιδείξει μια αρκετά σκοτεινή πορεία.
Κατά τη Γερμανική κατοχή ήταν μεγάλες οι ελλείψεις σε τρόφιμα, καθώς οι συμμαχικοί αποκλεισμοί δεν επέτρεπαν να φτάσει τίποτε στην πόλη. Η εφευρετικότητα και δημιουργικότητα των νοικοκυρών ήταν αξιοσημείωτη στην κουζίνα, καθώς παρασκεύαζαν πιάτα από το “τίποτα”, προκειμένου να επιβιώσουν οι οικογένειες τους.